Տօն Ամենայն Սրբոց` Հայր Գէորգ Ծ. Վ. Զապարեանի խորհրդածութիւնը

«Ուր որ մեղքը շատցաւ՝ այնտեղ Աստուծոյ շորհքը աւելի առատացաւ» (Հռմ. 5, 20)

Ենթադրենք  հրաւիրուած  ըլլալ    հարսանեկան  ճաշկերոյթի  մը:  Մեզ  ազնուօրէն հրաւիրողը  սերտ  բարեկամ  ըլլալով՝  կը  յուսանք  ճաշասրահին  մէջ  գտնել,  քիչ  թէ  շատ, մեզի  ծանօթ  անձեր,  որոնց  շատոնց  չենք  հանդիպած:  Սակայն,  մեծ  զարմանքով  հոն  կը գտնենք  մեր  բարեկամներէն  զատ՝  ուրիշ  բազմաթիւ  հրաւիրեալներ,  որոնք  երբեք  չենք տեսած:

Նմանապէս,  մեր  աչքերուն  պիտի  չհաւատանք,  եթէ  երկինքի  մէջ  գտնենք  բարի մարդոցմէ  զատ՝  ոճրագործներ,  ահաբեկիչներ  կամ  հանրային  մեղաւորներ,  որոնց մասին ընկերային հաղորդամիջոցները օրերով մեզի խօսած էին:

Այս  պատճառով,  Ամենայն  Սրբոց  տօնին  կը  նշենք  ո'չ  միայն  մեր տօնացոյցներուն  մէջ  արձանագրուած  սուրբերը,  այլ  նաեւ՝  յայտնի  եւ  անյայտ  սուրբեր, որոնք,  դարերու  ընթացքին,  օրհնութիւն  մը  հանդիսած  էին  մարդկութեան  համար:

Յայտնութեան  Գրքին  համաձայն,  պիտի  տեսնենք  «անհամար  բազմութիւն  մը,  բոլոր ազգերէն,  բոլոր  ցեղերէն,  բոլոր  լեզուներէն  եւ  բոլոր  ժողովուրդներէն,  որոնք  գահին  եւ Գառնուկին  դիմաց  կանգնած  էին՝  ճերմակ  պարեգօտներ  հագած,  եւ  իրենց  ձեռքին՝ արմաւենիի ճիւղեր...» (Յայտնութիւն 7, 9):

Այդ  սուրբերու  բազմութեան  թիւին  պիտի  գտնենք  պարզ  գործաւորներ  փաստաբաններու  կողքին,  աղբահաւաքներու  հետ  միասին  աշխարհահռչակ դերասաններ,  որոնք  իրենց  մեղանչական  վիճակին  գիտակցելով՝  չվարանեցան  ապաւինիլ  Աստուծոյ  անհուն ողորմութեան եւ իրենց վստահութիւնը դնել  Անոր  սրբարար  շնորհքին  վրայ՝ իրենց  կեանքի  վերիվայրումներուն մէջ:  Պիտի  գտնենք  բանտարկեալներ եւ  յանցապարտներ,  որոնք հաւատացին  Աստուծոյ  սիրոյն  եւ յանձնուեցան  իր  հայրական հոգատարութեան: 

Պիտի  գտնենք  թէ'  անոնք,  որոնք  հաւատարիմ  եղած  էին իրենց  փոքր  հասակէն  եւ  թէ'  անոնք, որոնք  իրենց  ծերութեան  մէջ  դարձի եկած  են:  Այս  երկնաբնակ  սուրբերը  քաջ գիտէին,  որ ոչ  թէ  իրենց  սեփական  ջանքերով, այլ՝ Աստուծոյ շնորհքով սուրբ եղան:

Երկինքը  ընդարձակ  է:  Անիկա  չի  վխտար  միայն  խորաններուն  վրայ բարձրացած  սքանչելագործ  սուրբերով,  այլ  նաեւ՝  անոնցմով,  որոնք  ապրեցան աստուածսիրութեամբ  ու  եղբայրսիրութեամբ:  Իցի՜ւ  թէ  այս  ճշմարտութիւնը  մեզ յուսադրէ  երբ  մտահոգուինք  մեր  անձնական  կամ  մեր  ընտանիքի  անդամներէն  մէկուն  վախճանին  համար:  Երբեք  չյուսահատինք  ի  տես  մեր  մեղքերուն  որքան  ալ  ծանր  ըլլան անոնք:  Արդարեւ,  Պօղոս  առաքեալը  կը  հաստատէ,  «Ուր  որ  մեղքը  շատցաւ՝  այնտեղ Աստուծոյ  շնորհքը  աւելի  առատացաւ»  (Հռմ.  5,  20):  Ո'չ  ոք  բացառուած  է  Աստուծոյ ողորմութենէն:  Ո'չ  ոք  երբեք  հեռու  է  Անոր  հայրական  անյիշաչար  գթասրտութենէն:

Մեր  Տէրը  հրաշքներու  Աստուած  է,  առ  այդ,  ամէն  ոք  կրնայ  սուրբ  ըլլալ:  Ուստի,  մեզմէ  իւրաքանչիւրը  կրնայ  Ս.  Պօղոս  Առաքեալի  հետ  ըսել.  «Ամէն  ինչի  կարող  եմ,  շնորհիւ  Քրիստոսի, որ զիս զօրացուց» Փլպ. 4, 13):

Հ. Գ. Զ.